W ubiegłą niedzielę (08.03) weszła w życie ustawa o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, zwana potocznie ustawą w sprawie koronawirusa.
Zgodnie z jej postanowieniami, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).
Tym samym, pracodawcy zostali uprawnieni do jednostronnego zobowiązania pracowników do pracy zdalnej, bez konieczności uzyskiwania zgody samych zainteresowanych. Niezastosowanie się pracownika do takiego polecenia służbowego, tak jak w każdym innym przypadku, może być w szczególności podstawą odpowiedzialności porządkowej (nagana, kara pieniężna lub upomnienie).
Wydając polecenie pracy zdalnej na powyższej podstawie, pracodawca może kierować się nie tylko zwalczaniem już zidentyfikowanego zakażenia czy zapobieganiem jego rozprzestrzenianiu, lecz także samymi względami profilaktyki. Ustalenie szczegółowych zasady wykonywania pracy zdalnej pozostaje w dużej mierze w gestii pracodawcy i wymaga od niego znacznego stopnia samodzielności, gdyż w odróżnieniu od tzw. telepracy, praca zdalna jest w polskim systemie prawnym instytucją nieuregulowaną.